İstanbul Kadın Müzesi

Cemile ARIKOĞLU ÜNDÜCÜ

Çalışmayı indirmek için tıklayınız Çalışmayı izlemek için tıklayınız

Çalışmanın Özeti

Şiddet, insanlık tarihi kadar eski olmakla birlikte, kadına şiddet konusunun öneminin farkındalığı ve literatürde kendine yer bulmasının çok yakın bir tarihi var. Bu durum sadece Türkiye'ye özgü değil, tüm dünyada da aynı paralelde gelişim gösteriyor.

Kadına yönelik şiddet konusuna dikkatlerin yoğunlaşmasında, 1960'ların sonunda bir önceki yüzyılın ürettiklerini sorgulayan sürecin içinde, kadın hareketinin oluşmasının büyük payı vardır. 1980 sonrası küreselleşen dünyada ulusal ve uluslararası düzeyde görülen terör hareketleri ile toplumun en temel birimi olan aile içinde, zayıf olana karşı şiddet -yani kadına ve çocuğa-; bireyin özünde, ilişkilerini çatışma zemini üzerinden ürettiğini göstermektedir.

Özellikle insanlığın bilgi ve iletişim teknolojisindeki muazzam ilerleyişine karşılık, bireyin kendi içindeki bu gerilim durumu bir çelişkidir. Şiddetin yaşamın bir parçası gibi algılanmasında, sıradanlaştırılmasının ve alışkanlık haline dönüşmesinin büyük payı vardır. Şiddetin genel mağduru kadın olduğundan, bu sıradanlık ve alışkanlık hali ataerkil yapıyı harekete geçirmemektedir. Bu sorunun analizi ve çözümü, siyasal karar alma mekanizmaları ve karar alıcılardan bağımsız değildir.

Makalenin konusunu, ulusal ölçekli karar alma yeri olan TBMM'nin kadına yönelik şiddeti ele alış biçimi oluşturmaktadır. Çalışma, görevi "yasa yapmak" olan meclisin konuya dair çıkarmış olduğu yasaları ve yasaların analizlerini aşarak; bu yasaların etrafında dönen tartışmaları ve bu yolla yasa yapıcıların algılarını da ölçmeye yöneliktir.